وقتی میخندد آدم بیخود و بی جهت سر ذوق می آید. اصلا یک طور خوبی میخندد. یک طوری که شبیه خندیدن هیچ کسی نیست. خنده اش صعود و نزول ندارد. برخلاف باقی آدمها از لبخند شروع نمی کند. لبهایش بیخودی کش نمی آیند. مردد نیست. برای خندیدن تصمیم نمی گیرد. از همان ثانیه اول خنده اش عمیق و از ته دل است. انگار همیشه آماده است که بخندد. همیشه منتظر است. تازه چشمهایش هم هیچ باریک نمیشوند. همانطور خوب و صاف آدم را نگاه میکند و میخندد. از همه بهتر اینکه صدای خنده اش دلنشین است. نه بلند است و نه یواش. بلد است اندازه بخندد. بعد انقدر نرم و تدریجی خنده اش تمام میشود که تو یکباره به خودت می آیی که از کِی دیگر نمیخندد؟ چطور ندیدم که چه وقت لبهایش صاف شدند؟ بعد دلت تنگ میشود برای دوباره خندیدنش…

وقتی میخندد نه شکوفه ای باز می شود و نه نسیم بهاری میوزد و نه آسمان آبی تر می شود و نه هیچ اتفاق عجیب دیگری. فقط وقتی میخندد یک آرامش بزرگی می آید و مثل یک پتوی بی انتها مرا توی خودش می پیچد. طوری که گمان میکنم دیگر هیچوقت سردم نمیشود.  

وقتی میخندد خیالم راحت میشود که دنیا خوب است.